ორნი ქალაქში

შენ ისევ შემხვდი, ხელი ჩამკიდე,

ამ დროს ჩვენ ორნი ვრჩებით ქალაქში,

ერთხელ გაკოცებ... კიდევ და კიდევ,

ნეტავ რა არის ცუდი ამაში?

ჩუმად დავდივართ ვიწრო ქუჩებში 

და ყველა ქუჩა ცარიელია,

შენ ხმას არ იღებ, ჩუმად მოგყვები,

რატომ? არ ვიცი, ალბათ მრცხვენია.

მდინარეს სძინავს საღათას ძილით,

სადღაც ტოტებში გაჩრილა მთვარე,

ქალაქი გმინავს, ჩუმად გუგუნებს,

ჩემი სათქმელი ვერ დავამთავრე...

მინდა რომ გითხრა: - მე შენ მიყვარხარ!

მინდა ვიყვირო: - მე შენ მჭირდები!

რამდენჯერ მითქვამს, ვიღა ჩამოთვლის

მაგრამ, ამის თქმით არ დავიღლები.

ისევ შემხვდები, ხელსაც ჩამკიდებ

და ისევ ორნი ვივლით ქალაქში,

ბევრჯერ გაკოცებ... კიდევ და კიდევ,

ნეტევ რა არის ცუდი ამაში?

მინდა

მე მინდა, ისევ ვიყო პატარა

დედამ მიკითხოს რაღაც ზღაპარი,

ძილის წინ მითხრას: - ღამე მშვიდობის,

შემომიკეცოს თბილად საბანი.

მინდა, ვირბინო თავსხმა წვიმაში

და გაციების არ მეშინოდეს,

მინდა, ვსწავლობდე უამრავ ახალს

და ყველაფერი გამომდიოდეს.

მინდა, ვაკეთო ზღვა სისულელე

და ამ ყველაფრის სულ არ მრცხვენოდეს.

მინდა, ვყვებოდე ურცხვად ტყუილებს

თითქოსდა, მართლაც გადამხდენოდეს.

მინდა, ვიტირო თუ მეტირება

და ჩემი გრძნობა აღარ დავმალო.

მინდა, თუ რაღაც არ გამომივა

ჩემს პატარობას გადავაბრალო.

მინდა, რომ ყველას უბრალოდ ვენდო

და აღარ მღრღნიდეს ბნელი ეჭვები.

მინდა, მჯეროდეს თოვლის ბაბუის

წყალში შორიდან ვყარო კენჭები.

მინდა ნახერხის სუნი სკოლაში,

მინდა უბრალო "კორჟიკი" დილით,

მინდა, ვაცდინო გაკვეთილები

მინდა თამაში, მინდა სიცილი.

მინდა, რომ ისევ ვიყო პატარა,

დედამ მიკითხოს რაღაც ზღაპარი...

იყო და არა, ნეტავ იყო რა?

ქატო იქაა, ფქვილი აქ არის...